Radu Söyleşi Çeviri

Book Interview – Anatolian Religions and Beliefs Platform [Anadolu Din ve İnancları Platformu (ADİP)]

April 2023

Title: Regulating Non-Muslim Communities in the Seventeenth-Century Ottoman Empire:

Catholics and Capitulations.

Author: Dr Radu Dipratu

Publisher & Date of Publication: Routledge, 2 September 2021. Copyright: 2022.

ISBN: 978-1-3999-0464-3

Link:

https://www.routledge.com/Regulating-Non-Muslim-Communities-in-the-Seventeenth-Century-Ottoman-Empire/Dipratu/p/book/9780367355517

Questions and answers:

1. Could you please introduce yourself and tell us about your current research?

I am a historian specialised in the early-modern Ottoman Empire, working at the Institute for South-East European Studies (ISEES) of the Romanian Academy in Bucharest. I got my Ph.D. in History from the University of Bucharest in 2017. My main areas of interest are Catholics in the Ottoman Empire and Ottoman diplomacy. My current research has taken me somewhat outside of my comfort zone: as a Junior Research in the TYPARABIC ERC Advanced Grant hosted by the ISEES, I am investigating the political and cultural context that led to the establishment of the first Turkish printing press in Istanbul in the early 18th century.

2. Your book was based on your Ph.D. thesis. Could you please provide a brief overview of your book and describe its principal aims?

The main goal of my book is to determine if and to what degree did the Porte formulate regulations concerning Catholics in its territories in the capitulations (ahdname-i hümayun) granted to foreign states, focusing on the 17th century. The book is divided into two parts: the first one offers a historical outline of the capitulations that included provisions regarding Catholics (but also Protestants and Orthodox), while the second part further examines these provisions based on the three main elements covered by these regulations (laymen, clergymen, and churches). In trying to discern the Ottoman point of view, I relied heavily on the original Ottoman-Turkish texts of these capitulations, which were often (deliberately) misinterpreted. The book also challenges the widespread belief that France acted as an official or exclusive protector of Catholics in the Ottoman Empire, showing that the Porte conferred similar and sometimes even more extended privileges through the capitulations granted to Venice, the Holy Roman Empire, and the Polish-Lithuanian Commonwealth.

3. What motivated you to write a book about the subject of the regulation of Catholicism through capitulations? Why did you choose the 17th century in particular?

My main motivation was that despite numerous works dealing with the subject of Catholics and Catholicism in the Ottoman Empire, the Ottoman point of view was often neglected, with usually just some simplistic interpretations based on outdated translations of the capitulations. Upon reading the original Ottoman-Turkish texts I was surprised to find a rich, unexplored field of research which led to the writing of this book. Focusing on the 17th century came naturally since the vast majority of the capitulations that touched upon Catholicism were produced within this timeframe. Before that, there were only a couple of capitulations in the 15th century containing religious issues, but they were granted only to conquered Catholic communities; likewise, the many changes brought by the 18th century, such as the emergence of Eastern Churches in communion with Rome, the gradual loss of the Ottomans’ European provinces and the increased foreign interference in their domestic affairs prompted only brief examinations, mostly for comparative reasons, beyond the Treaties of Karlowitz of 1699. 

4. ʿahdnāme, nişān, berāt are the names of three types of Ottoman documents issued for the regulation of non-Muslims. Could you elaborate on their linguistic meaning, diplomatics, contents, and application?

In simple terms, the ahdname (“covenant letter”), was the principal legal document through which the Ottomans established formal relations with foreign states, and conquered or tributary polities. Their main purpose was firstly political (enacting peace, confirming the conquest of territories, establishing a yearly tribute, etc.), then commercial (regulating trade, the status of foreign merchants, and consular jurisdiction), and finally religious (guaranteeing the safety of pilgrims and clerics, and the conditions in which places of worship could be renovated).

With nişans and berats, the discussion is a bit more complicated since these documents had a more heterogeneous application. But for the nişans and berats that I present in the book, that deal with the religious issues of Catholics in the Ottoman Empire, the principle is that the nişans acted as a sort of appendice to the ahdnames, guaranteeing additional privileges to a foreign head of state, while berats stipulated the privileges of a bishop over his diocese.

5. Capitulations were often unilateral, non-reciprocal treaties granting privileges and concessions on the condition of maintaining peaceful relations with the Muslim state, as a case in point, the capitulations granted to France. Could you provide examples of bilateral capitulations?

For the 17th century, probably the best example is that of the Habsburg capitulations. The peace agreements between the Ottomans and the Habsburgs were truly bilateral: not only did they contain bilateral clauses regarding peace and trade, but the Ottomans expected their ahdnames to be ratified by the Emperor through a confirming Latin instrument. A similar practice would appear later in the century in the peacemaking process with Russia. However, there was no reciprocity regarding religious issues. Catholic clerics and missionaries were protected through the Habsburg capitulations, as were Russian pilgrims going to Jerusalem in Russian capitulations, but there were no religious provisions regarding Muslims venturing into Habsburg territories or those living in the Tzar’s territories, for example.

6. To what extent did the capitulations abide with Islamic law (şeriat)? Did any of the articles digress from or conflict with the principles of the law?

The capitulations, as constituent elements of sultanic law (kanun), were meant to clarify or codify situations not prescribed in the şeriat, but without transgressing it. However, customary practices vital for international relations which were not necessarily in line with the şeriat eventually found their way into the texts of the capitulations. The exemption of non-Muslims from the payment of the Islamic poll tax (the Ottomans used haracand cizye interchangeably to label it) is a good example. According to the şeriat, a foreign non-Muslim (müstemin) could only reside for one year in the Abode of Islam without paying the poll tax; after this period ended, he would either depart or remain and pay the poll tax, essentially becoming a zimmi. The capitulations, while not straightforwardly declaring that this provision was annulled, removed any time limit for the residency of müstemins. Similarly, they declared that the interpreters (tercüman) employed by foreign ambassadors and consuls would be exempted from various taxes, including the harac, in a time when these interpreters came almost exclusively from the zimmi population.

7. All non-Muslims were to be treated equally according to Islamic law. In practice, did Ottoman policy favour one denomination, or one foreign power over another in the granting of privileges and concessions?

Of course, practice dictated that certain distinctions had to be made in administering the empire’s non-Muslim population. For example, the Porte intervened in the conflicts that inevitably appeared between Catholics, Orthodox, and Armenians. On the one hand, decrees were sometimes issued to forbid the conversion of zimmis to Catholicism, while on the other hand, some nişans and berats explicitly forbade the interference of Orthodox clergymen in the affairs of Catholic dioceses. Another relevant case is the status of the Christian Holy Places in Jerusalem and Bethlehem, brilliantly exposed by Oded Peri. While the Porte tried to maintain an equilibrium between the Catholics and Orthodox, it shifted from favouring one faction or the other multiple times during the 17th century. The key here is to clearly define the timeframe and geographical limits: Ottoman policy towards various non-Muslim denominations was certainly not consistent across time and space. Regarding foreign powers, the capitulations did not favour one over the other with regard to privileges over Catholics. Certainly, one can detect better formulated or more consistent articles granted to one nation or the other, but this does not mean that the Porte awarded the official status of protector to one single state.

8. Which foreign power benefited most from the Ottoman capitulations during the 17th century?

When it comes to religious privileges, one would be tempted to say that France benefited the most since, unlike the other Catholic capitulary powers, it was never at war with the Ottomans during the 17th century. Also, the Venetian ahdnames of the 17th century did not actually contain any privileges regarding Catholics: these were found in the nişan of 1604 (reissued in 1615). Nevertheless, the Venetian bailo had just as much influence as the French ambassador when petitioning the sultan for Catholics in Jerusalem or the Greek Archipelago, for example. As for the activities of Catholic missionaries in Ottoman Hungary, they had certainly far less to do with Paris than Vienna when requesting assistance. Therefore, I do not think there was one single foreign power drawing the most benefits regarding Catholics from the Ottoman capitulations during the entire 17th century; again, it all depends on time and space.

9. Your book has made available previously unstudied and unpublished archival material. Which archives did you consult, and did you encounter any obstacles in gaining access to the required materials?

I had the opportunity to visit the Archivio di Stato di Venezia and the Bibliothèque nationale, Archives nationales and Archives diplomatiques in Paris. I also benefited from some microfilm copies held at the National Archives in Bucharest. The writing of the book also coincided with the pandemic restrictions, so travel was severely limited up until the summer of 2021 (the book appeared in September 2021). Nevertheless, I managed to obtain scans or copies from the archives of Vienna and Genoa. So, apart from the extraordinary limitations imposed during the pandemic, everything else was sorted out, granted the customs and peculiarities of each individual archive.

10. Which was the most interesting and thought-provoking archival document you came across during your research?

This would be a legalised copy of the French ahdname of 1604, kept at the Archives nationales in Paris. Following the clues led behind by Baron de Testa, a famous 19th-century editor of Ottoman documents, I was searching for a nişan granting privileges to the Franciscans in Jerusalem, when it turned out that it was actually a copy of the capitulation granted to France in 1604. The copy was produced in the late 1650s or early 1660s and authenticated by Seyyid Mehmed Emin Efendi, then kazasker of Rumelia. This is the closest specimen to the now-missing original ahdname, and the text was known up to now only from two printed copies. While I mentioned this document in the book, I will be publishing a critical edition of it in the near future.

11. To what extent could your book be perceived as contributing to a better understanding of Christian-Muslim relations in the 17th century?

I hope that by providing an examination of the original Ottoman-Turkish texts of the relevant passages in the capitulations, the discussion may shift from the over-simplified narratives of oppression and corruption to a more nuanced assessment of the status of Catholics (both foreign and local), in the Ottoman Empire, taking into consideration both the Ottoman-Islamic legal context and the ongoing customs that dictated day-to-day interactions.

12. Some of the topics which your book touches upon are relevant to contemporary Türkiye, such as ritual freedom, collection of alms, tax exemption, and proselytisation. Do you think that your book can provide guidance in relation to Christians in contemporary Türkiye?

I generally do not think that contemporary problems can be solved by looking at the past, at least not as far back as the 17th century! Therefore, I think that my book, like any other historical study, is meant to explain how societies evolved up to a point and not present models of future development. Certainly, lessons can be learned, but history, unfortunately, is oftentimes misinterpreted to fuel more malicious political agendas. Religious equality and freedom should be the determining factor for current policymakers, not our past divisions.

13. Would you like to have your book translated into Turkish or any other languages?

Yes, I would certainly like to have it translated into any other language, especially Turkish. So far, the only proposal I got is for me to translate it into Romanian, but I certainly do not have the strength needed to go through the process again (my Ph.D. thesis was in Romanian, and when I started to work on the book I thought it would be a simple process of translation, but I ended up re-writing the whole thing, retaining only the general structure).

14. Are you planning any future projects on the subject of Catholicism in the Ottoman Empire?

Although my current main obligations are on different topics, Catholicism in the Ottoman Empire remains my preferred subject and there are many research questions left unanswered. For example, I wish to further delve into the Ottoman legislation regarding Catholics and Catholicism, but this time moving away from the capitulations to the berats and fermans which tackled the more practical side of things. Apart from the occasional journal article or book chapter submitted here and there, in the future I hope to embark on a larger project, possibly involving a team, that will offer an ever-clearer picture of how Catholics were integrated in the Ottoman society in the early modern era.

Interviewer: Dr Vanessa R. de Obaldía

Kitap Söyleşisi – Anadolu Din ve İnancları Platformu (ADİP)

Nisan 2023

Başlık: 17. Yüzyıl Osmanlı İmparatorluğu'nda Gayrimüslim Cemaatlerin hukukî durumu:

Katolikler ve Kapitülasyonlar.

Yazar: Dr Radu Dipratu

Yayıncı ve Yayın Tarihi: Routledge, 2 Eylül 2021. Telif Hakkı: 2022.

ISBN: 978-1-3999-0464-3

Bağlantı: https://www.routledge.com/Regulating-Non-Muslim-Communities-in-the-Seventeenth-Century-Ottoman-Empire/Dipratu/p/book/9780367355517

Sorular ve cevaplar:

1. Kendinizi tanıtır mısınız ve şu anda yaptığınız araştırmanızdan bahseder misiniz?

Bükreş'teki Romanya Akademisi Güneydoğu Avrupa Araştırmaları Enstitüsü'nde (ISEES) çalışan, erken modern Osmanlı İmparatorluğu konusunda uzmanlaşmış bir tarihçiyim. Doktoramı 2017 yılında Bükreş Üniversitesi Tarih bölümünden aldım. Başlıca ilgi alanlarım Osmanlı İmparatorluğu'ndaki Katolikler ve Osmanlı diplomasisidir. Şu anki araştırmam beni biraz alıştığım alanımın dışına çıkardı: ISEES tarafından sağlanan TYPARABIC ERC İleri aşama burslarından yararlanan bir Genç Araştırmacı olarak, 18. Yüzyılın başlarında İstanbul'da ilk Türk matbaasının kurulmasına yol açan siyasi ve kültürel bağlamı inceliyorum.

2. Kitabınız doktora tezinize dayanıyordu. Kitabınızı kısaca tanıyabilir ve temel amaçlarını açıklayabilir misiniz?

Kitabımın temel amacı, 17. yüzyıla odaklanarak, Babıali'nin yabancı devletlere verdiği kapitülasyonlarda (Ahdname-i Hümayun) kendi topraklarındaki Katoliklere ilişkin düzenlemeler yapıp yapmadığını ve ne ölçüde formüle ettiğini tespit etmektir. Kitap iki bölüme ayrılmıştır: ilk bölüm, Katolikler (aynı zamanda Protestanlar ve Ortodokslar) ile ilgili hükümleri içeren kapitülasyonların tarihsel bir taslağını sunarken, ikinci bölüm, bu hükümleri, bu düzenlemelerin kapsadığı üç ana unsura dayanarak daha ayrıntılı olarak inceler. (Mesleksizler, din adamları ve kiliseler). Osmanlı bakış açısını anlamaya çalışırken, çoğunlukla (kasıtlı olarak) yanlış yorumlanan bu kapitülasyonların orijinal Osmanlıca metinlerine dayandım. Kitap ayrıca, Fransa'nın Osmanlı İmparatorluğu'ndaki Katoliklerin resmi veya münhasır koruyucusu olarak hareket ettiği şeklindeki yaygın inanca meydan okuyor ve Babıali'nin Venedik'e, Kutsal Roma İmparatorluğu'na ve Polonya – Litvanya 'ya verilen kapitülasyonlar aracılığıyla benzer ve bazen daha da genişletilmiş ayrıcalıklar tanıdığını gösteriyor.

3. Katolikliğin kapitülasyonlar yoluyla düzenlenmesi konusunda sizi kitap yazmaya iten ne oldu? Neden özellikle 17. yüzyılı seçtiniz?

Temel motivasyonum, Osmanlı İmparatorluğu'nda Katolikler ve Katoliklik konusunu ele alan çok sayıda çalışmaya rağmen, genellikle kapitülasyonların eskimiş çevirilerine dayanan bazı basit yorumlarla Osmanlı bakış açısının genellikle ihmal edilmesiydi. Orijinal Osmanlıca metinleri okuduğumda, bu kitabın yazılmasına yol açan zengin, keşfedilmemiş bir araştırma alanı bulmak beni şaşırttı. Katolikliğe değinen kapitülasyonların büyük çoğunluğunun bu zaman diliminde gerçekleşmiş olması nedeniyle 17. yüzyıla odaklanma doğal olarak gerçekleşti. Bundan önce, 15. yüzyılda dini konuları içeren yalnızca birkaç kapitülasyon vardı, ancak bunlar yalnızca fethedilen Katolik topluluklara veriliyordu; Aynı şekilde, 1699 Karlofça Antlaşmalarının ötesinde, Doğu Kiliselerinin Roma ile birlik içinde ortaya çıkması, Osmanlıların Avrupa eyaletlerinin kademeli olarak kaybedilmesi ve iç işlerine artan yabancı müdahalesi gibi 18. yüzyılın getirdiği birçok değişiklik, çoğunlukla karşılaştırmalı çalışmalarda yalnızca kısa incelemelere yol açtı.

4. ʿAhdnāme, Nişān, Berāt, gayrimüslimlerin hukukî durumları ile ilgili olarak düzenlenen üç tür Osmanlı belgesinin adıdır. Bunların Dilsel anlamlarını, diplomatik özelliklerini, içeriklerini ve uygulamalarını detaylandırabilir misiniz?

Basit bir ifadeyle, ahdname (“antlaşma mektubu”), Osmanlıların yabancı devletlerle kurduğu resmi ilişkiler ve fethedilen ya da haraca bağlanan devletler ile ilişkilerini belirleyen  başlıca yasal belge idi. Ana amaçları önce siyasi (barışı yürürlüğe koymak, toprakların fethini onaylamak, yıllık haraç vermek vb.), sonra ticari (ticareti, yabancı tüccarların statüsünü ve konsolosluk yetkisini düzenlemek) ve son olarak da diniydi (hacılar - din adamlarının güvenliği ve ibadethanelerin hangi koşullarda yenilenebileceği).

Nişanlar ve beratlar söz konusu olduğunda, bu belgelerin daha heterojen bir uygulaması olduğu için tartışma biraz daha karmaşıklaşır. Ancak kitapta sunduğum, Osmanlı İmparatorluğu'ndaki Katoliklerin dini meselelerini ele alan nişanlar ve beratlar için ilke, nişanların ahdnâmelerin bir tür eki gibi davranarak, yabancı bir devlet başkanına ek ayrıcalıklar garanti etmesidir. beratlar bir piskoposun kendi piskoposluğu üzerindeki ayrıcalıklarını ve yetkilerini de tanımlayabiliyordu.

5. Kapitülasyonlar, Müslüman devletle barışçıl ilişkiler sürdürmek şartıyla imtiyazlar ve tavizler veren, genellikle tek taraflı, karşılıklı olmayan anlaşmalardı, örneğin Fransa'ya verilen kapitülasyonlar. İki taraflı kapitülasyonlara örnek verebilir misiniz?

17. yüzyıl için muhtemelen en iyi örnek Habsburg kapitülasyonlarıdır. Osmanlılar ve Habsburglar arasındaki barış anlaşmaları gerçekten iki taraflıydı: barış ve ticaretle ilgili iki taraflı hükümler içermekle kalmıyor, aynı zamanda Osmanlı ahdnamelerinin İmparator tarafından Latin belgesi aracılığıyla onaylanması şartını da içeriyordu . Benzer bir uygulama, yüzyılın sonlarında Rusya ile barış sürecinde ortaya çıkacaktı. Ancak dini konularda mütekabiliyet yoktu. Katolik din adamları ve misyonerler, Rus kapitülasyonlarında Kudüs'e giden Rus hacılar gibi, Habsburg kapitülasyonları aracılığıyla korunuyordu, ancak örneğin, Habsburg topraklarına giren veya Çar topraklarında yaşayan Müslümanlarla ilgili herhangi bir dini hüküm yoktu.

6. Kapitülasyonlar ne ölçüde İslam hukukuna (şeriat) uyuyordu? Maddelerden herhangi biri yasanın ilkelerinden saptı veya bu ilkelerle çelişti mi?

Kapitülasyonlar, padişah hukukunun (kanun) kurucu unsurları olarak, şeriatta emredilmemiş durumları şerî kuralları ihlal etmeden açıklığa kavuşturmak veya kanunlaştırmak anlamına geliyordu. Ancak uluslararası ilişkiler için hayati önem taşıyan ve şeriatla bağdaşmayan örf ve adetler sonunda kapitülasyon metinlerine de girmiştir. Gayrimüslimlerin İslami cizye vergisinden muaf tutulması (Osmanlılar bunu etiketlemek için haraç ve cizyeyi birbirinin yerine kullanmıştır) iyi bir örnektir. Şeriata göre yabancı bir gayrimüslim (müstemin), cizye ödemeden İslam Yurdunda ancak bir yıl ikamet edebilir; bu süre sona erdikten sonra ya ülkeden ayrılacak ya da kalıp cizye vergisini ödeyerek esasen zimmi olacaktı. Kapitülasyonlar, bu hükmün yürürlükten kaldırıldığını açıkça beyan etmemekle birlikte, müsteminlerin ikametine ilişkin herhangi bir süre sınırını kaldırmıştır. Aynı şekilde, yabancı elçi ve konsolosların çalıştırdığı tercümanların neredeyse tamamen zımmi nüfustan geldikleri bir dönemde, haraç da dahil olmak üzere çeşitli vergilerden muaf tutulacaklarını beyan etmiştir.

7. Tüm gayrimüslimlere İslam hukukuna göre eşit muamele edilecekti. Uygulamada, Osmanlı politikası imtiyazlar ve imtiyazlar verirken bir mezhep veya bir yabancı gücü diğerine tercih ediyor muydu?

Elbette uygulama, imparatorluğun gayrimüslim nüfusunun yönetiminde belirli ayrımların yapılması gerektiğini dikte etti. Örneğin Katolikler, Ortodokslar ve Ermeniler arasında kaçınılmaz olarak çıkan çatışmalara Babıali müdahale etmiştir. Bir yandan, bazen zımmilerin Katolikliğe geçişini yasaklayan fermanlar çıkarılırken, diğer yandan bazı nişanlar ve beratlar, Ortodoks din adamlarının Katolik piskoposluklarının işlerine karışmasını açıkça yasaklamıştır. Konuyla ilgili bir başka örnek de, Oded Peri'nin zekice ortaya koyduğu, Kudüs ve Beytüllahim'deki Hıristiyan Kutsal Yerlerinin statüsüdür. Babıali, Katolikler ve Ortodokslar arasında bir denge sağlamaya çalışırken, 17. yüzyılda bir hizbi veya diğerini desteklemekten birçok kez vazgeçti. Buradaki kilit nokta, zaman çerçevesini ve coğrafi sınırları net bir şekilde tanımlamaktır: Osmanlı'nın çeşitli gayrimüslim mezheplere yönelik politikası, zaman ve mekan açısından kesinlikle tutarlı değildi. Kapitülasyonlar, dış güçler açısından birini diğerine üstün kılmıyordu.

Dış güçler söz konusu olduğunda, kapitülasyonlar Katolikler üzerindeki imtiyazlar konusunda birini diğerine tercih etmiyordu. Elbette, bir ulusa veya diğerine verilen daha iyi formüle edilmiş veya daha tutarlı maddeler tespit edilebilir, ancak bu, Babıali'nin resmi hami statüsünü tek bir devlete verdiği anlamına gelmez.

8. 17. yüzyılda Osmanlı kapitülasyonlarından en çok hangi dış güç yararlandı?

Dini ayrıcalıklar söz konusu olduğunda, diğer Katolik kapitülasyon güçlerinin aksine 17. yüzyılda Osmanlılarla hiçbir zaman savaşmadığı için en çok Fransa'nın yararlandığını söylemek yanlış olmaz. Ayrıca 17. yüzyıl Venedik ahdnameleri Katoliklerle ilgili herhangi bir ayrıcalık içermiyordu: Bunlar 1604 nişanında (1615'te yeniden yayınlandı) bulundu. Bununla birlikte, örneğin Kudüs'teki veya Ege Adaları’ndaki Katolikler için padişahtan ricada bulunurken, Venedik bailo'su Fransız büyükelçisi kadar etkiliydi. Osmanlı Macaristan'ındaki Katolik misyonerlerin faaliyetlerine gelince, yardım isterken kesinlikle Paris'ten çok Viyana'yla ilgileri vardı. Bu nedenle, 17. yüzyıl boyunca Osmanlı kapitülasyonlarından Katolikler açısından en çok yararlanan tek bir yabancı güç olduğunu düşünmüyorum; yine, her şey zamana ve mekana bağlıdır.

9. Kitabınız daha önce incelenmemiş ve yayınlanmamış arşiv materyali sağladı. Hangi arşivlere başvurdunuz ve gerekli materyallere ulaşmada herhangi bir engelle karşılaştınız mı?

Venedik’teki Archivio di Stato di Venezia ve Paris’teki Bibliothèque nationale, Archives nationales ve Archives diplomatiques'i ziyaret etme fırsatım oldu. Bükreş'teki Ulusal Arşivlerde tutulan bazı mikrofilm kopyalarından da yararlandım. Kitabın yazılması da pandemi kısıtlamalarına denk geldi, bu nedenle seyahat 2021 yazına kadar ciddi şekilde kısıtlandı (kitap Eylül 2021'de çıktı). Yine de, Viyana ve Cenova arşivlerinden taramalar veya kopyalar almayı başardım. Böylece, pandemi sırasında getirilen olağanüstü sınırlamalar dışında, her şey her bir arşivin gelenek ve göreneklerine göre düzenlendi.

10. Araştırmanız sırasında karşınıza çıkan en ilginç ve düşündürücü arşiv belgesi hangisiydi?

Bu, Paris'teki Archives nationales'de saklanan 1604 tarihli Fransız ahdname'nin yasallaştırılmış bir kopyası olacaktır. Osmanlı belgelerinin 19. yüzyılın ünlü editörü Baron de Testa'nın arkasındaki ipuçlarını takip ederek, Kudüs'teki Fransiskanlara ayrıcalıklar tanıyan bir nişan arıyordum ki bunun aslında Fransa'ya verilen kapitülasyonun bir kopyası olduğu ortaya çıktı. Nüsha 1650'lerin sonlarında veya 1660'ların başlarında yapılmış ve o zamanlar Rumeli kazaskeri olan Seyyid Mehmed Emin Efendi tarafından tasdik edilmiştir. Bu, şu anda kayıp olan orijinal ahdname'ye en yakın örnektir ve metin şimdiye kadar yalnızca iki basılı nüshadan biliniyordu. Kitapta bu belgeden bahsetmişken, yakın gelecekte onun eleştirel bir baskısını yayınlayacağım.

11. Kitabınız, 17. yüzyılda Hıristiyan-Müslüman ilişkilerinin daha iyi anlaşılmasına ne ölçüde katkıda bulunuyor olarak algılanabilir?

Kapitülasyonlardaki ilgili pasajların orijinal Osmanlıca-Türkçe metinlerinin bir incelemesini sağlayarak, tartışmanın aşırı basitleştirilmiş baskı ve yolsuzluk anlatılarından Katoliklerin statüsünün (hem yerel hem de yabancı) Osmanlı İmparatorluğu'nda ve Osmanlı-İslam yasal bağlamında  günlük etkileşimleri dikte eden gelenekleri dikkate alarak daha incelikli bir değerlendirmesine kayabileceğini umuyorum.

12. Kitabınızın değindiği bazı konular, örneğin ayin özgürlüğü, sadaka toplama, vergi muafiyeti ve kendi dinini yayma gibi günümüz Türkiye'siyle ilgili. Kitabınızın günümüz Türkiye'sindeki Hristiyanlarla ilgili olarak rehberlik olabileceğini düşünüyor musunuz?

Genel olarak, en azından 17. yüzyıla kadar, geçmişe bakarak çağdaş sorunların çözülebileceğini düşünmüyorum! Bu nedenle, kitabımın, herhangi bir tarihsel çalışma gibi, toplumların bir noktaya kadar nasıl geliştiğini açıklamayı amaçladığını ve gelecekteki gelişim modellerini sunmadığını düşünüyorum. Elbette dersler çıkarılabilir, ancak maalesef tarih çoğu zaman daha kötü niyetli siyasi gündemleri körüklemek için yanlış yorumlanır. Dini eşitlik ve özgürlük, geçmiş ayrımlarımız değil, mevcut politika yapıcılar için belirleyici faktör olmalıdır.

13. Kitabınızın Türkçeye veya başka bir dile çevrilmesini ister misiniz?

Evet, kesinlikle başka bir dile, özellikle de Türkçe'ye çevrilmesini isterim. Şimdiye kadar aldığım tek teklif onu Rumenceye çevirmemdi, ama kesinlikle süreci tekrar yaşamak için gereken güce sahip değilim (doktora tezim Rumence idi ve kitap üzerinde çalışmaya başladığımda Bunun basit bir çeviri süreci olacağını düşündüm, ancak sonunda her şeyi yeniden yazdım, yalnızca genel yapıyı korudum).

14. Osmanlı İmparatorluğu'nda Katoliklik konusunda gelecekte herhangi bir proje planlıyor musunuz?

Şu anki ana yükümlülüklerim farklı konularda olsa da, Osmanlı İmparatorluğu'nda Katoliklik benim tercih ettiğim konu olmaya devam ediyor ve cevaplanmamış birçok araştırma sorusu var. Örneğin, Katolikler ve Katoliklik ile ilgili Osmanlı mevzuatını daha fazla araştırmak istiyorum, ancak bu sefer kapitülasyonlardan uzaklaşarak, işlerin daha pratik tarafını ele alan berat ve fermanlara geçiyorum. Arada bir oraya buraya gönderilen dergi makalesi veya kitap bölümü dışında, gelecekte Katoliklerin erken modern çağda Osmanlı toplumuna nasıl entegre olduğuna dair her zamankinden daha net bir resim sunacak, muhtemelen bir ekibin dahil olduğu daha büyük bir projeye başlamayı umuyorum.

Interviewer: Dr Vanessa R. de Obaldía